دل تنگِ دلتنگم بی تابِ بی تابم

بیدارِ بیدارم امشب نمی خوابم

از تو چه پنهون باز خواب تو رو دیدم

از ترس بیداری با گریه خندیدم

از تو چه پنهون باز پروانه دلگیره

امروز راهی شو فردا دیگه دیره

دل تنگِ دلتنگم بی تابِ بی تابم

بیدارِ بیدارم امشب نمیخوابم

بارون نمی باره تو این کویر درد

بانوی شبنم پوش به خونمون برگرد

به خونمون برگرد بانوی بیداری

تو که گُلِ خورشید رو دامنت داری

خورشیدو میبردن تو گریه میکردی

تعبیر خوابم شد این که تو برگردی

دل تنگِ دلتنگم بی تابِ بی تابم

بیدارِ بیدارم امشب نمیخوابم

ساناز صفایی

بهت نگفتم تا حالا اینکه چقدر دوسِت دارم

اما حالا بهت می گم ، بی تو دارم کم میارم

بهت نگفتم تا حالا که بد جوری عاشقتم

بهت نگفتم تا حالا اما حالا بهت میگم

داری کجاها می کشی باز این دل در به درو

قشنگ مهربون من اینجوری از پیشم نرو 

بهت نگفتم تا حالا اینکه چقدر دوسِت دارم

اینکه  چقدر آرزومه پیش چشات کم نیارم

دلم می خواد باور کنی از ته دل می خوام تو رو

وقتی می گم بمون ! بمون ! وقتی می گم نرو ! نرو !

بری هزار سالم بشه ، چشم انتظارت می مونم

بازم برای دل تو ، ترانه هامو می خونم

خودت می دونی که تو رو از دل و از جون می خوامت

لیلی عشق من شدی من مثل مجنون می خوامت

بهار بهار
      صدا همون صدا بود
                 صدای شاخه ها و ریشه ها بود

 بهار بهار
      چه اسم آشنایی ؟
                 صدات میاد ... اما خودت کجایی

 وا بکنیم پنجره ها رو یا نه ؟
             تازه کنیم خاطره ها رو یا نه ؟

بهار اومد لباس نو تنم کرد
            تازه تر از فصل شکفتنم کرد
 
بهار اومد با یه بغل جوونه
             عید آورد از تو کوچه تو خونه

 حیاط ما یه غربیل
             باغچه ما یه گلدون
                        خونه ما همیشه
                                    منتظر یه مهمون
 
بهار اومد لباس نو تنم کرد
             تازه تر از فصل شکفتنم کرد

بهار بهار یه مهمون قدیمی
            یه آشنای ساده و صمیمی

یه آشنا که مثل قصه ها بود
             خواب و خیال همه بچه ها بود

یادش بخیر بچگی ها چه خوب بود
            حیف که هنوز صبح نشده غروب بود

 آخ ... که چه زود قلک عیدیامون
            وقتی شکست باهاش شکست دلامون
 
بهار اومد برفارو نقطه چین کرد
            خنده به دلمردگی زمین کرد
 
چقد دلم فصل بهار و دوست داشت
            واشدن پنجره ها رو دوست داشت

بهار اومد پنجره ها رو وا کرد
            من و با حسی دیگه آشنا کرد
 
یه حرف یه حرف ‚ حرفای من کتاب شد
            حیف که همش سوال بی جواب شد

دروغ نگم ، هنوز دلم جوون بود
            که صبح تا شب دنبال آب و نون بود

 


محمد علی بهمنی

یادم باشد

 حرفی نزنم که به کسی بر بخورد

نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد

                   راهی نروم که بیراه باشد

                           خطی ننویسم که آزار دهد کسی را

یادم باشد که روز و روزگار خوش است

            همه چیز رو به راه و بر وفق مراد است و خوب

                                                تنها دل ما دل نیست ، آره 

مجتبی معظمی

گریه کردم گریه کردم اما دردم رو نگفتم
                        تکیه دادم به غرورم تا دیگه از پا نیفتم

چه ترانه بی اثر بود مثل مشت زدن به دیوار
                        اولین فصل شکستن ، آخرین خدا نگهدار

من به قله می رسیدم اگه هم ترانه بودی
                        صد تا سد رو می شکستم اگه تو بهانه بودی

اگه هم ترانه بودی اگه تو بهانه بودی
                        گریه کردم گریه کردم اما دردم رو نگفتم

با تو فانوس ترانه یه چراغ شعله ور بود
                        لحظه ها چه عاشقانه ، قاصدک چه خوش خبر بود

کوچه ها بدون بن بست ، آسمون پر از ستاره
                        شبا گلخونه ی خورشید ، واژه ها شعر دوباره
 
دست تکون دادن آخر توی اون کوچه ی خلوت 
                        بغض بی وقفه ی آواز ، گریه های بی نهایت

گریه کردم گریه کردم اما دردم و نگفتم
                                    گریه کردم ، گریه کردم ....

یغما گلرویی

یه زخم کهنه روی بالم یه آسمون که چشم به رام نیست

                                    به غیر واژۀ غریبی چیزی توی ترانه هام نیست

حتی یه آینه پیش روم نیست که اسمم و یادم بیاره

                                    تنهاترین مسافر شب تو خلوتم پا نمی ذاره

ازم نخواه با تو بمونم تو هیچی از من نمی دونی

                                    اگه بگم راز دلم رو تو هم کنارم نمی مونی

دل من از نژاد عشقه از تو و از ترانه لبریز

                                    یه دنیا غم توی صدامه مث سکوت تلخ پاییز

من یه پرندۀ غریبم من از نژاد آسمونم

                                    میون این همه ستاره من یه شهاب بی نشونم

ازم نخواه با تو بمونم تو هیچی از من نمی دونی

                                    اگه بگم راز دلم رو تو هم کنارم نمی مونی ...

نیلوفر لاری پور

این شفق است یا فلق؟ مغرب و مشرقم بگو

من به کجا رسیده‌ام ؟ جان دقایقم بگو

آینه در جواب من باز سکوت می‌کند

باز مرا چه می‌شود؟ ای تو حقایقم بگو

جان همه شوق گشته‌ام طعنه‌ی ناشنیده را

در همه حال خوب من، با تو موافقم، بگو

پاک کن از حافظه‌ات شور غزل‌های مرا

شاعر مرده‌ام بخوان، گور علایقم بگو

با من کور و کر ولی واژه به تصویر مکش

منظره‌های عقل را با من سابقم بگو

من که هر آنچه داشتیم اول ره گذاشتم

حال برای چون تویی، اگر که لایقم، بگو

یا به زوال می‌روم یا به کمال می‌رسم

یکسره کن کار مرا، بگو که عاشقم، بگو...

محمد علی بهمنی

دل من یه روز به دریا زد و رفت

پشت پا به رسم دنیا زد و رفت

پاشنه ی کفش فرار و  ور کشید

آستین همت و بالا زد و رفت

یه دفه بچه شد و تنگ غروب

سنگ توی شیشه ی فردا زد و رفت

حیوونی تازگی آدم شده بود

به سرش هوای حوا زد و رفت

زنده ها خیلی براش کهنه بودن

خودش و تو مرده ها جا زد و رفت

هوای تازه دلش می خواست ولی

آخرش توی غبارا زد و رفت

دنبال کلید خوشبختی می گشت

خودشم قفلی رو قفلا زد و رفت

محمد علی بهمنی